In “een kaartje van…” sturen Orcanen elkaar een kaartje met een doorgeefvraag. Vorige keer vroeg Jurgen Langenhorst een vraag aan Nannet Fabri: Aangezien ik het wedstrijdroeien al van alle kanten binnen krijg, ben ik wel eens benieuwd naar de andere kant van onze vereniging: het echte competitieroeien. De drijfveer voor niet te veel roeien en veel feestjes afgaan, kan ik wel raden aangezien ook wedstrijdroeiers wel eens zomervakantie hebben. Waar ik vooral benieuwd naar ben is waar de schoonheid van het echte competiteroeien, inclusief het structureel starten van wedstrijden, in zit.
Volgens mij heeft Nannet Fabri het competitieroeien wel zo’n beetje uitgespeeld, dus wil ik graag van jou weten, wat hier zo mooi aan is.”
Beste Jurgen,
Wat er zo leuk is aan competitieroeien? Een hele goede vraag, waar ik diep over na moet denken. Niet omdat het antwoord zo moeilijk is, maar omdat er zoveel dingen zijn! Maar als ik goed over nadenk, is het het feit dat alles kan bij competitieroeien. Je kunt net zoveel plezier maken tijdens het roeien als je zelf wilt. Voor de start komen er uit iedere boot wel opmerkingen. Bij mannelijke ploegen wat grover dan bij vrouwelijke ploegen. Focus voor de start is er amper bij, maar het is wel gezellig. En je leert er veel mensen van kennen. Mensen met wie je wellicht een wedstrijd erop samen in de boot zit, gewoon omdat het kan. Of dat je een wedstrijd besluit te starten, terwijl je samen nog maar twee keer in de boot hebt gezeten. Het mooiste is het dan natuurlijk om ook nog te blikken. Gewoon om dat het kan. En dat maakt dat ik dit jaar, voor het zesde jaar, zeker weer competitiewedstrijden ga varen. Gewoon, omdat het kan.
Mijn vraag is gericht aan Bernard Bronmans, de stuur van de Eerstejaarsdames. Ik vraag me af hoe is het om als man in een vrouwenboot de stuurtouwtjes in handen te nemen?
Groetjes, Nannet
