Door: José van Paassen
Het is zondagochtend, 19 oktober, bij ons gastgezin in Boston. De wekker gaat. “KUTORCA!” Hmm, dat is geen wekker? Dat is Jonna, ons stuurtje. Dit behoeft wat uitleg…
We zijn met acht lichte dames, een stuurtje en de bondscoach in Boston voor het grootste tweedaagse roeievenement ter wereld: de Head of the Charles Regatta (HOCR). Een hele gave plek om te roeien, langs onder andere de mooie boothuizen van Harvard (zoek maar op, wellicht inspiratie voor nieuwbouw van Orca?). Op deze wedstrijd roeien veel helden. Zo zijn er bijvoorbeeld de ‘great eights’, waar internationale toproeiers uit verschillende landen bij elkaar in een acht stappen, vaak de scullers tegen de boordroeiers. Op de HOCR is zelfs een veld voor lichte damesachten, wat supermooi is, aangezien je als lichte dame bijna altijd in je eentje roeit en aan het scullen bent. Maar nu dus een heel veld vol lichte achten! Dat betekent voor mij roeien met mensen van mijn eigen lengte, waardoor ik bijvoorbeeld wél mee kan tillen in plaats van een beetje onder de boot te hangen, wat bij de Orcadames vaak het geval is.
Wat ook mooi is aan de Head of the Charles is dat je de dag van tevoren mag inwegen, op semi-wintergewicht (60,3kg), en daarna lekker hamburgers kunt eten ter voorbereiding op de wedstrijd. Maar dit geldt natuurlijk niet voor stuurtjes, die willen juist tijdens de race op hun lichtst zijn. Dus Jonna had op zondagochtend nog honger, én net op de Orcafacebook gelezen dat “José en Marleen zullen starten in het lichte dames achtenveld”. Geen Jonna. Dat schoot een beetje verkeerd… 🙂
De Head of the Charles is namelijk een wedstrijd waarbij een goede stuur essentieel is: in de tweede helft van de race zit bijvoorbeeld een lastige lange bocht, waarbij je met je riemen wél over bepaalde boeien heen mag maar met de boot niet, met de dreiging van tijdstraf. En niemand stuurt bochten zo strak als Jonna! Ik weet nog wel een keer op de Amstel dat we in de grote bocht (dat is de nette term) langs een steigertje schraapten met de bakboordriemen, zo strak was het! Sorry, ik dwaal af. Terug naar de wedstrijd.
Strak sturen. Ja, dat ging goed! We gingen precies met de riemen wel over de boeien, waardoor de bocht superstrak was. We konden Radcliff, de vrouwenroeivereniging van Harvard, achter ons steeds verder weg zien raken op de 3 mijl (4,8km), en kwamen 15 seconden sneller dan Radcliff over de finish! Na het terugroeien en de prijsuitreiking (met supermooie blikken!!) werden we bij ons gastgezin met biertjes onthaald en gingen we lekker uiteten, waar Jonna deze keer wél mee mocht doen. ‘s Avonds was er nog een geniaal feestje, waar bijvoorbeeld de boordroei-great eight ook was. Zo sta je opeens dansjes te doen naast Hamish Bond (als je die niet kent: ga je schamen! Of google deze held even). Dus ondanks het rare begin van de dag werd het toch een feest!
Komend weekend start Jonna de ‘Head of the River Fours’ op de Thames in Londen. Dus bij deze alvast credits voor het strakke stuurwerk van Jonna, en “ALLEEEEEEEEZ ORCA!!”