Door: Friso van der Klaauw
Rood. Mijn handen hadden door de kou, regen en bloedblaren dezelfde kleur als mijn vuurrode regenjasje gekregen. Voor mij zie ik ook alleen maar rood, nummer 2 zijn jas. En rood van woede, want we krijgen die boot maar moeilijk vooruit. Waar ben ik aan begonnen, vroeg ik mezelf af. Gekkenwerk, met windkracht 8 door de Friese polders roeien! Voeg daar nog eens stromende regen en golven die bijna over de boeg een staan aan toe, dan heb je de omstandigheden waarin de speciale editie voor serious request van de Elfstedentocht 2013 geroeid werden.
Een deel van de heldenploeg
Ljouwert
In een busje volgeladen met riemen, kleding, tape en extra voetenboorden vertrokken een groepje Orcanen naar het hoge noorden om mee te doen aan de elfsteden roeimarathon. Orca haar deelnemers waren: Joris Scheffers (teamcaptain en chauffeur), Nannet Fabri (teamcaptain), Marike van de Graaff, Pieter Nijdam, Joep van Dijk en ik. Van de Elfstedentocht had ik al een keer gehoord, maar ik had zelf nog nooit mee geroeid, laat staan dat ik goed was in scullen. Voor de race hadden we onze C4+ gepimpt met luchtzakken, waterkeringen en olielampen. Tussen de riggers was tape gespannen om omhoogslaand water tegen te houden. Eenmaal klaar voor de tocht had ik de eer om etappe 0 te roeien, dwars door grachten van Leeuwarden naar het startpunt. Bij het glazen huis ging de eerste stempel op de kaart, waarna de marathon begon. Joep van Dijk rende 500 meter van het glazen huis naar de boot, waarin hij bondsroeier Tycho Muda inhaalde. Onze race tegen de klok kon beginnen. Door het slechte weer werd de alternatieve route gevaren, wat inhield dat we de twee meren mochten we niet oversteken. Maar vooralsnog hadden we tocht 185 kilometer van voor de boeg…
Waterkering mét pikante opdruk
De hel van het noorden
De editie van de roeiwedstrijd “hel van het noorden” 2013 deed zijn naam geen eer aan. Deze Elfstedentocht voldeed echter wel aan alle voorwaarde om het een echte hel van het noorden te maken: windkracht 8 uit het zuiden en regen die met bakken uit de lucht komt. Bibberend zaten we in de busjes waar we onszelf probeerde op te warmen. Onze natte kleding hingen we zo veel mogelijk voor de verwarming. Voor de tocht hadden we regenjasjes laten bestellen, op onze rug stond in witte letter: ‘serious roeiquest’ gedrukt, die goed van pas kwamen. Na etappe 0 mocht ik etappe 4 doen, van Sneek naar Woudsend. Turend over het water hoor ik opeens twee bekende stemmen: Dorien en Guus van bestuur ’13-’14! Ja mensen, deze bikkels kwamen in de stromende regen ons aanmoedigen en hebben ons de hele tocht gevolgd via het track-and-trace systeem dat we in de boot hadden zitten. De boten gingen steeds verder uit elkaar varen, de andere ploegen zagen we nauwelijks. Eenzaam roeiden we stug door, waarbij de landploeg de roeiers nauwlettend in de gaten hield via de gps. Het was om 5 uur donker geworden en de stuurtjes, dik ingepakt in wel 20 lagen thermo’s en jassen, zagen vrijwel niks. Kou en honger zorgde ervoor dat de stemming een beetje daalde. Rond een uur of 7 s’avonds waren we in Tjerkwerd bij de wisselplek. Drie keer raden wie ons daar stonden op te wachten. Jawel, weer Guus en Dorien! Ik was zo blij om ze weer te zien dat ik ze omhelzende. Helaas beukte ik met mijn schouder tegen Guus zijn kin. Guus, nogmaals sorry ervoor! En dit keer niet stonden ze niet met lege handen. Warme thee en koek, precies wat we nodig hadden!
De blije ontmoeting met Guus en Dorien
Kant-en-klare pannenkoeken
Iedereen die in de busjes zat wilde maar een ding: roeien. Om weer warm te worden (een zwemvest is best warm!) en om ons doel te halen. Eten hadden we voldoende, al was het niet altijd even smakelijk. Ken je die kant-en-klare pannenkoeken? Neem daar twee van en stop er een stroopwafel tussen. Klein detail, de pannenkoeken waren rauw. Op zulk soort momenten ga je de warme hap op Orca nog eens waarderen!
Dolle terrieërs
De tocht was loodzwaar, maar zat vol mooie momenten. Een van die mooie momenten was om 2 uur s’nachts doen we 3FM opbelde om een plaat aan te vragen. We vroegen ‘To be a master’ van Pokemon aan en we vroegen ook of we in de uitzending mochten komen. Het meisje aan de andere kant van de lijn ging dit even vragen toen plotseling de telefoon stopte. Batterij leeg, helaas! Een aantal ploegen die meededen hebben het niet gered en hebben hun tocht niet afgemaakt. Opgeven was voor ons geen optie. Onze ploeg bestond uit Gyanen, Skollies, Aegiërs, Skadiërs en natuurlijk Orcanen. Veel mensen kenden elkaar niet erg goed, maar door de omstandigheden trok iedereen naar elkaar toe. We hadden een onwijs gave ploeg, allemaal dolle terriërs die zich vast hadden gebeten in maar één ding: die hel van het noorden doorstaan en de tocht af te maken! In totaal hebben de 13 teams die meededen 69.081,32 euro opgehaald voor Serious Request. Uiteindelijk hebben we de 185 kilometer in 21,3 uur afgelegd. Het was een van de zwaarste dingen die ik heb ooit gedaan, maar als je mij vraag of ik het weer zou doen; absoluut.
Snel wisselen is een kunst bij de Elfsteden roeimarathon