Door: Marike vd Graaff
Het kan nog zo vaak tegen me worden gezegd dat ik aan de andere kant van de wereld zit, maar als ik via de groepswhatsapp nog steeds op de hoogte wordt gehouden van alle trainingstijden voelt dat toch echt niet zo. Niet dat ik me hier alleen voel hoor! Ik werk hier 6 maanden als Au Pair in een rijke buitenwijk van Sydney. Ik woon bij een gezin met 3 jongens, waarmee ik naar playgroup en voetbaltraining ga. Vervelen doe ik me niet! In het weekend hang ik de toerist uit in Sydney, maar ook in andere delen van Australië. Ik ben hier nu drie maanden en heb al ontzettend veel gezien. Ik heb niks te klagen; het weer is goed en de Australiërs zijn super vriendelijk.
Iedere zaterdagochtend ga ik roeien om super mooi roeiwater. Mijn wekker gaat dan om kwart over vijf. Het is nog pikkedonker, maar toch stap ik in m’n Orcapakje op de fiets. Als een echte Hollander ga ik natuurlijk op de fiets, berg op berg af. De zon begint net op te komen boven het water. Ondanks de vroegte is het al druk, iedereen is al in de weer met zijn boot. We roeien hier erg vroeg, omdat het anders te warm wordt om te roeien. En ook de pleziervaart op het water maakt het overdag niet lekker om te roeien. Ik besluit eerst maar even nog wat warming-up te doen in het kleine krachthonk. Terwijl ik er naar toe loop kom ik vrij veel mensen tegen, en allemaal begroeten ze me enthousiast: “Morning Marikee! How are you?”. Ik loop het krachthonk binnen en kijk naar de ergo’s. Boven de ergo’s zijn spreuken geschreven. Inspirerende spreuken om harder te gaan roeien: ‘What doesn’t kill you makes you stronger’, ‘Faster, stronger, better’ en ‘You can do more than you think.’ De spreuken overtuigen mij niet om te gaan ergoën, en ik stap op de spinfiets.
Vandaag ga stap ik in de skiff. Het is iedere week weer anders. Afhankelijk van hoeveel mensen er zijn roei ik de ene keer in de skiff, de andere keer in de dubbeltwee en weer een andere keer in de dubbelvier-zonder. Roeien met een stuur doen ze hier amper, wat voor mij wel een bijzondere gewaarwording was. Nu ben ik het helemaal gewend, en heb ik ook het sturen met het voetenbord onder de knie. Bij gebrek aan een vlot loop ik tot m’n knieën het water in, stap in de boot en vaar weg. Ik ga een klein riviertje op, het water is spiegelglad en er is niemand anders om me heen. Het is nog steeds erg vroeg, dus het enige wat ik hoor zijn de vogels en de bladen die het water verlaten. Af en toe stop ik om van de omgeving te genieten. Wauw, wat een omgeving! De bergen die voor me liggen zijn gehuld in een lichte mist. Opeens zie een paar pelikanen. Dat is nog eens wat anders dan de reigers langs het Merwedekanaal! Ze lijken geen last van me te hebben. Ik roei nog even door en maak dan maar weer eens rond. Op de terugweg zit ik af en toe even vast omdat het water op sommige plekken in de ochtend erg laag is. Teruggekomen bij het botenhuis komt er gelijk iemand aanlopen om me te helpen. Ik maak nog even de boot en de riemen grondig schoon en stap daarna weer op de fiets. Eenmaal thuis aangekomen begint iedereen net wakker te worden…
