Door Remy Chou
“We gaan voor een top 5! Als we allemaal onder de 2 gaan zit dat er dik in!”
Aftellend naar 9 december, de dag waarop het NK ketting trekken weer van start gaat, zullen we elke paar dagen een kort interview houden met de deelnemers. Wat motiveert hen? Hoe bereiden ze zich voor? Wat is hun strategie om sneller dan de rest de 2000 meter durende ‘sprint’ van pijn af te maken? We trappen af met de eerstgevormde eerstejaars wedstrijdploeg, tevens het lichtste stel van allemaal en misschien ook wel het meest speciale ploegje: EjLD’18! Lichte dames worden vaak omschreven als klein en schattig, maar achter de geringe lengte en omvang schuilt een vermogen/gewicht verhouding waar menig formule 1 wagen nog wat van kan leren.
Het is maandagavond,het regent buiten pijpenstelen en Orca is uitgestorven op een paar vergaderende commissies en ergoënde mensen na. Mijn schoenen zijn voor de zoveelste keer vandaag natgeregend en daarom kom ik op mijn sokken de kantine binnen gerend. Ik ben namelijk te laat voor mijn interview met de eerstejaars lichte dames. Met mijn laptop in de hand doe ik met wat lichte zenuwen, de kantinedeur open, niet wetende wat ik er nou precies van kan verwachten. Niet iedereen is zo blij en opgetogen om te praten over de NKIR, vooral nadat ze net een ergometer training hebben gedaan.
Ik kom ze met z’n negenen tegen rond een statafel: zes roeisters, één stuurtje en twee van hun trouwe coaches, alle negen uitgelaten en gezellig met elkaar pratend en lachend. Het is eigenlijk het perfecte plaatje van een roeiploeg: de één met een bakje Skyr in haar hand, een coach met een noteblok voor zich met aantekeningen, allen gekleed in ploeg/Orcatruien. Na wat gefrommel met mijn laptop die niet aan wilt, besluit ik het maar over de analoge boord te gooien en het op papier uit te schrijven. Iets waar ik uiteindelijk spijt van ga krijgen, gezien alle geweldige quotes die uit de monden van de ploeg komen.
Remy: Ten eerste bedankt dat jullie willen mee doen met dit interview! Wees vooral niet bang om dingen te zeggen die je te binnen schieten, hoe meer goede quotes, des te beter! Laten maar beginnen met de vraag “Hoe hebben jullie je voorbereid op de NKIR?”
Er valt een stilte tussen de dames, de één kijkt moeilijk vooruit, de ander kijkt weer naar de ander. Uiteindelijk wordt de stilte verstoord met groot gelach en neemt Ankie, één van de ouderjaars in de ploeg, het voortouw.
EjLD’18: We hebben vooral 2k’s (2000 meter red.) gedaan als voorbereiding, waaronder ook een 0-test. Dat viel erg tegen en was echt heel zwaar. Het is natuurlijk wel heel goed om te weten hoe het moet en wat je te wachten staat. Daarnaast gewoon ergoën, heel veel ergoën. Ja echt heel veel ergo, iedere keer weer afzien. We zijn de hele week bang voor de maandag, iedere week weer, tja het is echt genieten wel. (Op dit moment vindt Marielle het een goed moment om even te benadrukken dat ze volgende week woensdag ook weer ergoën.) En volgende week dus ook woensdag ergoën… en hey zaterdag is de NKIR zelf! Dus eigenlijk is het volgende week bang zijn voor maandag, woensdag én zaterdag! Wat een feest! “Ik ben als sinds de 750 meter bang voor de NKIR.” Maar we zijn er echt wel klaar voor hoor! Denk ik.
In tussen kijk ik Tessa, één van de lenteleden in de ploeg, aan. Zij kijkt me aan met een blik en een gezicht waarop te lezen is dat zij er echt niet klaar voor is. “Ik ben echt niet ready hè.”
Dit is ook precies het moment dat ik boos ben dat mijn laptop niet wilt opstarten gezien de stroom aan quotes die voorbij komt, de één maakt de ander nog banger dat ze al is en dit blijft maar doorgaan.
EjLD’18: hangt er niet een hele nare geur? Volgens mij ruikt het overal naar kots. Overal moeten er dode mensen op de grond liggen lijkt me, wat anders? Waarom is niemand van ons vorig jaar naar de NKIR geweest, ik baal nu echt dat ik er niet bij ben geweest aangezien ik nu geen idee heb wat ik moet verwachten. Ik hoorde dat ze drie zalen hebben, met overal ergometers, doodeng. Nee het zijn sowieso maar twee zalen. Nee volgens mij zijn er echt drie zalen. Ik ben nu al bang voor die tijger (Eye of the tiger red.).
Coach Hidde vindt het toch eindelijk tijd om de paniek te sussen en komt er tussen door.
Hidde: Nee het ruikt er niet naar kots, het ruikt gewoon naar een gymzaal. En nee er liggen geen mensen dood te gaan in de zaal, dat doen ze in de chill zaal, waarin je massages krijgt en kan zitten op zitzakken. Daarnaast kan je ook nog in een andere zaal warmergoën, overal staan eigenlijk ergo’s .
Remy: Hoe gaan jullie er in? Wat is jullie eigen voorbereiding?
EjLD’18: Goed eten, goed drinken, goed slapen. Daarnaast denk ik vooral elkaar goed motiveren en erg goed rusten. “Wow dat is echt wijs Jonna, volgens mij was dat ons eerste goede antwoord.”
Coach Rie: Het is nog maar 13 dagen, tellen jullie al af? Manouk en Marielle knikken stevig ja.
EjLD’18: Ik tel al af naar de intraining en het wordt strepen tot de uittraining. “Ik word nu alleen maar zenuwachtig!”
Remy: Wat verwachten jullie ervan?
EjLD’18: heel veel angst en heel veel kots. Als we het zo zeggen denk ik dat er echt helemaal niemand komt kijken. Maar ik denk dat we in ieder geval de slechtste tijd neer gaan zetten. We gaan voor top 5! Als we allemaal onder de 2 gaan zit dat er dik in. Dat is nu sowieso al het geval aangezien er nog niemand is ingeschreven en ja, ik check elke dag of er inschrijvingen zijn. We gaan dus nu al voor top 1! Mijn (Marije) en Tessa’s doel is om harder te gaan dan de andere vier. We starten namelijk ook deels met een andere vereniging omdat we natuurlijk met z’n zessen zijn. Vorig jaar had een combinatie tussen Argo en Gyas volgens mij gewonnen, dus hey, wie weet ;).
Remy: Wat maakt jullie speciaal?
EjLD’18: Oh…? Wat ons speciaal maakt…? We zijn de selectie doorgekomen! Daarnaast hebben we natuurlijk ook al een wedstrijd met z’n allen gestart én hebben we een langere selectieperiode doorgelopen.
Rie: Daarnaast ook nog eens tweede geworden op de Asopos!
EjLD’18: we zijn natuurlijk ook wel extra leuk omdat we nu weer eens een eerstejaars lichte dames hebben, natuurlijk dé reden dat we het zijn gaan doen. Daarnaast zijn we ook wel een leuke mix tussen ouderejaars en eerstejaars: we hebben twee lenteleden, drie ouderejaars en een jeugdroeister. “Eigenlijk valt het best wel tegen hoe geweldig leuk deze mix is.”
Hidde: Wat is het eerste wat je gaat doen na de 2k?
EjLD’18: “Huilen, kotsen en huilen.” “Me afvragen hoe ik adem.” “ Ik wil alles eten, de vorige keer werd ik helemaal duizelig.” Sowieso een bidon met limonade meenemen en ook goed drinken van tevoren. Weer een wijs antwoord Jonna.
Hidde: “Ik kom daarna nog wel checken of jullie kunnen praten.”
Remy: Het klinkt niet echt alsof jullie er echt naar uitkijken…
EjLD’18: We hebben er echt wel zin in hoor! Behalve dan het sterven en het doodgaan dan, want in de avond gaan we sinterklaas vieren. Lekker allemaal pepernoten eten om te herstellen. Op deze manier komt echt niemand kijken als ze dit lezen. Ze denken vast: lekker gezellig, iedereen die naast een ergo ligt te sterven. “Nee joh, mensen vinden dat juist mooi om te zien!” We hebben de aanmoediging wel echt nodig, want door meer aanmoediging gaan we harder. “Aanmoediging? Ik heb iemand nodig om me op te rapen!” Voor iedereen die geïnteresseerd is, je kan komen solliciteren als opraper, je krijgt dan een persoonlijk bedankbriefje van ons!
Hidde: Ik neem gewoon een winkelwagen mee om ze in te zetten en dan rij ik jullie de zaal uit.
EjLD’18: Maar nee, je moet ons echt niet onderschatten. We zijn wel klein, maar we zijn wel gewoon heel erg sterk! Voor de eerstvolgende wedstrijd weten jullie ons ook te vinden. “Oh wat kijk ik echt uit naar de volgende niet-ergowedstrijd. Dat is veel minder van tevoren doodgaan en iets meer ter plekke.” “We moeten echt vaker interviews geven.”