In “een kaartje van…” sturen Orcanen elkaar een kaartje met een doorgeefvraag. In de vorige editie vroeg Roos Laken het volgende aan de Groene Arco: “de Arco periode is helaas afgelopen, hoe kijken jullie er zelf op terug? Wat zijn jullie hoogtepunten geweest? En zijn jullie nu het is afgelopen al in een zwart gat beland of is de rust ook wel even lekker?”
Hey Roos,
Wat leuk om te horen dat je zo’n leuke tijd hebt gehad tijdens de Arcoperiode en nu op Orca. Dat maakt ons als Arco natuurlijk super blij en trots. Wij zelf hebben de Arco ook als een geweldige tijd ervaren. Je vroeg naar onze hoogtepunten, maar dat wordt natuurlijk erg moeilijk: van een dronken Bart en Nadia die met bezweet hoofd de Cantus staan aan te kondigen, het meest grimmige tentamen ooit neerzetten in het Academiegebouw, urenlange potjes Risk spelen, om 7 uur ’s ochtends in het pikdonker de botenwagen afladen op de Asopos, tot elkaar met handboeien vastketenen aan kledingrekken: de Arco was een aaneengesloten hoogtepunt.
Of we nu in een zwart gat gevallen zijn? Daar doen wij niet aan. Als Arco zijn we op een gestructureerde en volwassen manier omgegaan met dit verlies: op het moment van schrijven zijn we naast Nederland naar Suriname, Nicaragua, Duitsland en Zweden gevlucht.
Om een beetje in het thema van dit jaar te blijven, willen we het volgende kaartje graag sturen naar dé ploeg die al sinds de lenteperiode onafscheidelijk is. Hun logo stond toen al op hun shirts en sokken en is nog steeds heel veel op Orca te bewonderen.
We hebben het natuurlijk over…. De Avocarows!
Hoe gaat het nu jullie richting de NOOC trainen? En wat doet zo’n actieve ploeg nog naast het roeien? Hoeveel kilo avocado’s eten jullie?
xxx Groene Arco