Door Marilou Boddé
Berkeley, University of California – 61 Nobelprijs winnaars, 3e op de Shanghai ranking van beste universiteiten ter wereld. Maar het is ook een plaats die bekend staat om de protestcultuur. De beruchte protesten tegen de Vietnamoorlog in ‘68, de revolutie in quantum physics tijdens de Koude Oorlog en ‘The Free Speech Movement’ vonden hun oorsprong dan wel hun hoogtepunt op deze rustieke campus in de baai van San Francisco. En ik heb de eer gekregen hier voor een semester te studeren.
Hippiesfeer
De samensmelting van deze academische en rebelse geschiedenis heeft geresulteerd in een alomtegenwoordige hippiesfeer. Ik woon in Cloyne Court, een ‘student cooperative’ (kortweg coop) – wat dat is? Volgens hun mission statement is het een plaats die ‘quality, low-cost, cooperative housing community’ aanbiedt en daarmee studeren mogelijk maakt voor studenten uit lagere inkomensklassen. Voor mij komt het meer neer op het volgende: vind de reïncarnatie van Gandhi, de toekomstige president van Amerika, een zelf gediagnostiseerde medicinale marihuanaroker, een straatartiest, het neefje van Hemmingway, een mompelende automonteur, een fanatieke en gepassioneerde veganistische kok en de pioneer in ‘String Theory’, stop hen en nog 141 van dit soort figuren in een groot huis en gun ze een allesbepalende directe democratie. Dan ontstaat er een studenten paradijsje; Cloyne Court is een oud houten hotel, waar iedere avond een volledig biologisch en ecologisch verantwoorde maaltijd op tafel staat. Buiten wordt er een houten piratendek gebouwd en ik maak inmiddels al deel uit van een zeer succesvol trefbalteam. En waar ter wereld maak je nou de eerste ‘inter-racial lesbian cat marriage’ mee?
Onze nieuwste huisgenoot
Dreigende problemen
Idealen bestaan, dat is de conclusie. Maar idealen moeten verdedigd worden, zo blijkt. Op een normale donderdagavond, nadat ik met mijn medekoks voor zo’n honderd man heb gekookt, is de eetzaal gevuld met betraande en geschokte gezichten. Er is net een proposal uitgegaan waarin wordt voorgesteld Cloyne te veranderen in een drank en drugs vrij huis, alle muren wit te schilderen en alle huidige bewoners er per deze zomer uit te schoppen. Hoewel het proposal voor ons redelijk uit de lucht kwam vallen, zit er wel een voorgeschiedenis aan vast. In 2010 is er een overdose geweest in het huis, waarop een rechtszaak volgde, die onlangs gesetteld is voor $700 000. Een gevolg hiervan is dat ons huis nu lastig te verzekeren is, tenzij er drastische maatregelen worden doorgevoerd om de huiscultuur te veranderen.
Inmiddels is het vier weken later. Morgen wordt er gestemd over het proposal. Een aantal uur geleden, tijdens het eten, las onze house captain een artikel uit een lokale krant voor. Het was een extreem bevooroordeeld stuk met een opsomming van alle problematische gebeurtenissen van vóór 2010. Er stond niets in over hoe het sindsdien is veranderd. Het omgaan met de pers is slechts een van de vele dingen die we de afgelopen weken geleerd hebben; sinds die bewuste donderdagavond is er zo veel gebeurd. Er is een counterproposal geschreven, waarin we pleiten om via een open cultuur drugsproblemen bij de oorzaak aan te pakken en niet slechts de gevolgen van het drugsgebruik. Er is een nóg een counterproposal geschreven waarin we de discussie over drugsgebruik en drugsmisbruik willen starten in de gehele maatschappij, in plaats van het met een ‘culture of silence’ te omgeven.
Onze percieved drug culture
Save Cloyne campagne
We hebben meer dan genoeg handtekeningen verzameld om een referendum te houden om de beslissing uit te stellen. Ons referendum is echter afgekeurd. Er is een media-taskforce gecreëerd in een poging de publieke opinie onze kant op te buigen. We hebben alle andere coops over de vloer gehad tijdens het eten en iedere dag gediscussieerd. Er zijn inmiddels meerdere filmpjes over Cloyne gemaakt, om uit te leggen wat we van deze situatie vinden en uit te drukken hoe veel we van dit huis houden. Er is een Save Cloyne campagne gestart, iedereen draagt een Save Cloyne shirt en heeft Save Cloyne vlaggetjes aan z’n rugzak.
We hebben vier weken achter elkaar iedere maandag meer dan vier uur met het gehele huis overlegd. Twee weken geleden zaten we met een ongelooflijke hoeveelheid betrokken en gemotiveerde mensen in een veel te kleine ruimte gepropt tijdens de Board Meeting en van 7pm tot 3am hebben we de verschillende proposals bediscussieerd; een bovenmenselijke inspanning. Maar bovenal is de dialoog gestart over de democratie binnen de BSC, de overkoepelende huisvestingsorganisatie. Volledig tegen haar eigen regels en standpunten in was dit proposal geschreven in gesloten sessies, wordt cruciale informatie over de verzekering en rechtelijke situatie tot op het laatste moment achter gehouden en krijgen wij allen het labeltje ‘member of drugs endorsing culture’ opgeplakt. Het is niet langer een kwestie die alleen Cloyne aan gaat, maar de idealen van de hele BSC worden in twijfel getrokken en er heerst een sfeer van revolutie onder de members. Het is een uphill battle, nog één nachtje slapen…
Epiloog
5.30am, 15 members van CZ, een andere coop in de organisatie, begeven zich onder luid gejuich naar voren om hun stem terug te trekken. In het donker op de campus onder de Sather Tower in een megagrouphug ‘Cloyne is suck’, ons motto, scanderen. ‘This is the end’ van the Doors met taart in de keuken. En toen werd het licht. Slapen heb ik maar overgeslagen deze nacht.
Ja, we hebben de vote verloren. Donderdagavond om zeven uur begon de board meeting; het was een tien-en-een-half uur durende discussie in een klein bedompt zaaltje. En de idealen waar we voor streden, die de cultuur van Cloyne Court vormen, zijn verloren. Althans, op deze plek. Laat me nog een poging doen te beschrijven waarom ik van dit huis houd, wat de idealen zijn waar we voor streden. Het is zaterdagmiddag, anderhalve dag na de vote. Ik heb net met vier van mijn huisgenoten een heuse berg beklommen (bergen zijn leuk, ik wil ook bergen in Nederland!) en wanneer we terugkomen staat de keuken stampvol met mensen die de meest exotische gerechten aan het koken zijn voor special dinner. In de tuin zijn mensen aan het frisbeeën, met een rugby-bal aan het overgooien, met een puppy aan het spelen, aan het schaken, aan het lezen, er zijn levendige discussies gaande, er zitten hier en daar wat plukjes mensen gewoon tevreden voor zich uit te staren, de piano is naar buiten gehaald en dit alles geaccentueerd door het strijklicht van een late lente middag. Dit is voor mij de definitie van jong zijn, dit moment. Die avond hebben we een brass band in optocht door het huis gevolgd, gegeten tot we zo vol zaten dat bier geen enkel effect meer had, gedanst tot we niet meer op onze benen konden staan en zijn we tevreden in slaap gevallen met de wetenschap dat we iedereen de volgende morgen weer zouden zien.
Misschien zijn de idealen nog niet verloren, de idealen leven in deze groep excentrieke mensen en in ieder individu, niet in de muren van dit huis. Maar zullen we in staat zijn ze hoog te houden op het moment dat we over twee maanden niet meer onder hetzelfde dak leven?