Door: Niels van Stijn
Het is de stad van John F. Kennedy, de Red Sox, Harvard, MIT en de Tea Party. Zet je eerste stappen door deze stad en al snel ben je omgeven door high-tech bedrijven zoals Genzyme, Biogen, Amakai en BBN Technologies. Oude, monumentale, gebouwen vind je op de meest onverwachte plekjes. En als je er woont? Then you are a real Bostonian!
Inderdaad, ik heb het over Boston, een van de oudste en rijkste steden in de VS. Voor een klein half jaar loop ik hier stage bij Greentown Labs, een broedplaats voor startende ondernemers in de energy en de cleantech sector. Daarnaast schrijf ik hier mijn bachelorscriptie, waarbij ik onderzoek doe naar de interactie tussen universiteiten en deze ‘start-ups’. Drie maanden op de teller, nog krap twee te gaan. Tijd om verslag te doen.
Het was februari toen ik op het vliegtuig stapte. Na veel gedoe met visa en ander intens irrelevant geneuzel, vertrok mijn eerste vlucht richting de States al zonder mij. Twee weken later was ik oprecht blij dat ik dan toch echt mee mocht. Met meer dan 65 universiteiten en colleges kent ‘the Boston area’ een van de grootste concentraties slimme koppen in de wereld. En gelukkig heeft dit grote aantal studenten zijn invloed op de stadscultuur. Dit paradijsje, ook wel de bakermat van de Amerikaanse revolutie genoemd, is dan ook een zeer plezierige plek om te vertoeven. Men is erg open voor nieuwkomers en maakt graag een praatje. Toch moest ik de eerste twee maanden erg wennen. Wennen aan de stad, mijn stage, fietsen tussen Amerikaanse auto’s, Amerikaanse porties eten en de Amerikaanse cultuur.
Ondanks dat Boston een van de meest Europese steden is in de VS, werd mij al snel duidelijk dat Amerikanen erg op hun hoede zijn. Werkelijk; het zijn een stel angsthazen wat betreft een hoop dingen die je in het dagelijks leven onderneemt. Primair komt dit door de cultuur van het aanklagen, ofwel ‘suing’. Voor het minste en geringste klaag je als echte Amerikaan je buurman aan. Of de sportinstructeur, de supermarkt, de autodealer, de serveerster. Je tekent nog net geen waiver als je aan tafel aansluit, maar bij 90% van de restaurants staat er een ‘food allergy disclosure’ onder aan de kaart. Bang zijn Amerikanen bij het opnemen van hun geld, vrijwel overal staan gewapende beveiligers voor de deur of duw je eerst je pasje door een keyslot om in een beveiligde ruimte te komen waar je rustig met je monies kan spelen.
Tegengesteld aan deze angst voor alles wat binnen de dagelijkse activiteiten van de gemiddelde man/vrouw voorkomt, was toch wel de mentaliteit van de Bostonians tijdens de Boston marathon dit jaar. ‘Boston Strong!’ was de leus die werkelijk overal op gekalkt was. T-shirts, auto’s, huizen, pyama’s, chihuahua dekentjes en noem maar op. Het event was intens druk bezocht en het leek alsof de marathon dit jaar alleen maar meer deelnemers heeft aangetrokken na de tragische gebeurtenis van afgelopen jaar.
Een ander weetje: Zoals je ongetwijfeld weet kan er in Amerikaanse films door alle muren en deuren heen gelopen worden. Dit heeft mij altijd verbaast, maar nu ik in de States woon is het me helemaal duidelijk geworden. Weer een raadsel minder. De meeste huizen, deuren, meubels en andere basic gebruiksvoorwerpen voelen namelijk aan alsof ze rechtstreeks opgeschaald zijn uit het poppenhuis van mijn oude buurmeisje, en menig maal krijg ik gewoon zin om te bewijzen dat de Europese bouwstijl gewoon beter is. Het zou me een blauwe plek om m’n schouder kosten om door mijn eigen voordeur heen te lopen, maar hoe tof is het om te zeggen; “I am só sorry sir, but I was running late this morning and just forgot to open the door…”. Wellicht is dit een interessant experiment voor later, mogelijk tot kort voor mijn vertrek. Ook ik ben inmiddels bang om een rechtszaak aan mijn broek te krijgen.
Na een lange winter, veel sneeuw en ijs (ter vergelijking: toen het hier nog -10˚C vroor kwamen in NL de eerste barbecue foto’s al weer tevoorschijn op Facebook) begint het nu zomer te worden. Een ongekend aantal gezellig ogende terrasjes wordt uit de grond gestampt en tot laat in de avond komen er vleugen voorbij waaien van wat ‘American grill’ lijkt te zijn. De zelfde terrasjes en barbecue feestjes zijn de volgende dag weer verdwenen als er een straffe en koude 6 Bfrt. waait en de zon verre van te bekennen is. Moeilijk weer hier…
Het team waarin ik werk bestaat uit zes man. Samen organiseren we een kleine 2-3 events per week, werven nieuwe start-ups, organiseren lunch & learns, tours en al doende houden we Greentown Labs draaiende . Het team is jong; op Emily en Mark na (respectievelijk CEO &
VP) is de gemiddelde leeftijd 24. Dit betekent regelmatig samen lunchen en stappen en soms wordt er wat gesport.
Niet alleen op cultuur, gezelligheid en werkomgeving scoort Boston hoog. Gedurende de hele winter wordt er hard gesport. Dit betekent vroeg uit de veren. Elke woensdag, om 6:30 AM, is het ‘stadiums’ wat de klok slaat. In het teken van het Novemberproject (www) ren ik samen met een kleine 100 mede-ambitieuzen de trappen op van Harvard Stadion. Weer of geen weer, een leuke traktatie voor de benen. Want; als roeier moet je toch wat als er ijs Licht? Inmiddels sla ik de ‘stadiums’ over, want waar ben je ’s ochtends nou liever dan hier?
Sinds een aantal weken draai ik namelijk mee bij de Riverside Boat Club. We trainen ’s ochtends voor het werk, een keer of vier in de week. Het vroege opstaan is even wennen; 4:55 gaat de wekker, 5:30 zetten we uit. Maar het heeft zo ook z’n voordelen. Regelmatig varen we met de mooiste zonsopgang en is het water nog mooi en glad. Daarnaast heb ik veel tijd over in de avond. Omdat veel events in Boston ’s avonds plaats vinden is dat een heel welkome tijdsindeling.
Over minder dan twee maanden stap ik weer op het vliegtuig richting Nederland. Voor de komende maand staat er motor-trip gepland naar New Hampshire, Hiking & Camping op de Harbour Islands en stap ik voor het eerst in een Dragon Boat. Ondanks dat ik al de nodige uitstapjes heb kunnen maken (skiën, klimmen, zeilen, op bezoek bij een Amerikaanse bier brouwerij en zelfs een avondje op het Tall Ship ‘De Stad Amsterdam’ met Michiel Bartman (Goud in Atlanta, 1996)) zou ik erg graag meer van het land willen zien. Een goed excuus om nog eens terug te gaan dus.
Tot snel!
P.s. Kijk even wat ik hier uit de vriezer trek! Brak en gemak lijkt me de ideale woord combinatie voor dit product. Op verzoek te krijgen voor na de uittraining.
