Door Henk Jan Schuijt
Het is 21 maart, zes uur ’s ochtends. De wekker. Wakker, meteen. De eerste analyses worden al binnen een seconde uitgevoerd: Hoe hoog is de hartslag? Hoe voelen de benen? Heb ik diep genoeg geslapen? En het belangrijkste: Ben ik uitgerust ?
Nog 20 dagen tot de Varsity.
Draai om, wekker > uit. Dan is hij er, de vijand. Minder dan een fractie van een seconde, maar hij is er ALTIJD. De existentiële crisis. “Waar ben je in godsnaam mee bezig?” Maar dan komen de benen langszij en m’n voeten raken de vloer. De dag is begonnen.
Ik ben niet moe, niet duf. Wel stijf van de weekendtrainingen en de krachttraining van gister. Ik pak mijn favoriete soepkom en vul deze met koffie. Slechte gewoonte. Het vaste ritueel: Melk koken, havermout erin. Vandaag gaat er ook wat kaneel door en een banaan. Ik heb zelfs halfvolle melk gepakt in plaats van magere. Je moet jezelf ook wat gunnen zo nu en dan. De lepeltest volgt: Blijft ie staan? Ja? Goed.
Het is niet meer donker als ik begin met mijn eerste training. Heel december was koud, donker en vooral heel, heel erg nat. (Als je bij het KNMI zou vragen waar de meeste regen viel, staat er een piekje bij ‘Henks trainingen’. Man, man, man…) Nu is het lente. Je merkt het aan alles. Coaches zijn vrolijker. Trainingen zijn beter. Er wordt zelfs gepraat zo nu en dan. Het water is glad en de ochtendzon schijnt op m’n bakkes. Hier doe je het voor, denk ik. En het is nog maar 20 dagen, dus elke training telt.
Anderhalf uur later poets ik mijn boot en ga naar boven. De eerste bestuursleden druppelen binnen. Meestal is er wel tijd voor koffie en een praatje met de dames van het bestuur: “Hoe gaat het met de voorbereidingen?”
De Varsity (of “farcetij” op z’n Orcaans) is een ander soort wedstrijd. Orca hecht er historisch gezien weinig waarde aan of in elk geval doen we alsof. Maar toch merk ik dat er de laatste tijd weer meer over te doen is dan voorgaande jaren. Wie zit er in den Oude Vier ? Wat doet de rest van Nederland? Grappig eigenlijk dat Orca zo steeds verandert.
De Vier die we dit jaar hebben is lang niet gek. Drie internationale medaillisten en nog wat duwvlees (ondergetekende). Met vijf jaar roeiervaring ben ik dus eigenlijk een beetje een broekie. Geselecteerd op vermogen, hoewel de skiff ook wel aardig loopt de laatste tijd. Mevrouw Berends als ervaren stuur en dan zijn we een eind op weg, denk ik.
We gaan het zien over 20 dagen.