Door Bas van Putten, Isabel Timmermans, Daniëlle Maris en Yuye Lanz
Met de laatste wedstrijden van het seizoen in zicht, is het tijd voor een korte terugblik. In deze rubriek komen een aantal eerstejaarsploegen aan het woord, die tijdens een van de wedstrijden van de NOOC hebben geblikt/getaart/gewonnen. Rowdor op de Rottebokaal in de H4 poule, Watskeboot op de PEiL in de D3 poule en Irrowplaceable op de GEDR in de D2 poule.
Rottebokaal 2017 odz met windkracht 8 aan de macht
Op zondag 30 april 2017 hebben wij, Rowdor, geblikt/getaart/gewonnen in de H4 poule van de NOOC op de Rottebokaal. Om 10.00 uur startten wij de eerste heat van de dag. Na onze standaardroutine voor wedstrijden, bestaande uit het last minute zoeken van een stuurtje, het wakker bellen van onze slag, die zich verslapen had en het maken van een reis naar het einde van de wereld, waar elke wedstrijdroeibaan (op de Bosbaan na) blijkt te liggen, waren we helemaal klaar voor de wedstrijd.
Alle mensen die ook zondag aanwezig waren op de Willem-Alexanderbaan zullen gemerkt hebben dat er een lekker zijwindje stond. Bij de eerste heat viel, hoewel we het zelf niet heel lekker vonden gaan, nog om te gaan met de wind (al spreken we hier niet namens de omgeslagen ploegen). We eindigden met een 4e plek, een plaats in de A-finale en een tijd die we liever niet noemen maar die we wel graag toeschrijven aan de wind.
V.l.n.r.: Bram Verreussel (invallend stuurtje), Stan Liebrand, Anton Out, Max Groot, Bas van Putten
Onze finale zou een 2k boord aan boord wedstrijd worden. De wind was echter dusdanig toegenomen dat het onmogelijk was om alle boten recht voor de start te krijgen. Na drie kwartier voor de start gelegen te hebben en meer strijkjes gemaakt te hebben dan in een mensenleven de bedoeling kan zijn werd besloten de finale uit te stellen tot de wind minder werd.
Enkele uren later was zowel de wind als onze hoop om op tijd thuis te komen een stuk minder geworden en mochten we starten. Het oproeien vonden we, anders dan de keren daarvoor, waardeloos gaan. Hierdoor en omdat de wedstrijd een doorstart op tijd was, hadden we geen idee dat we gewonnen hadden toen we over de finish kwamen. Toen naar ons geroepen werd dat we gewonnen hadden dachten we serieus eerst ook dat het een grap was, wat het bevestigende woord dat het echt zo was, des te mooier maakte.
V.l.n.r.: Bas van Putten, Max Groot, Anton Out, Stan Liebrand
Na de wedstrijd kregen we een lift van de botenwagen terug naar Utrecht en moesten we deze afladen, wat niet per se het allerleukste in de wereld is na een wedstrijddag. Maar we willen in ieder geval dit moment gebruiken om de dames van GEMIDDELD te bedanken die er ook waren en die ijs voor ons hadden.
Ondanks het feit dat sommigen misschien denken ‘ach het is maar poule 4, no big deal’ ben ik persoonlijk ongelofelijk trots op de prestatie die wij als ploeg hebben neergezet. Onze ploeg heeft dit jaar te maken gehad met meerdere vertrekkende ploeggenoten en langdurige blessures en heeft het merendeel van de trainingen zonder coach gevaren. We hebben elkaar echt gemotiveerd om door te gaan met trainen. Het winnen van een NOOC-poule is een prestatie waar we met elkaar voor hebben gewerkt en die we zelf verdiend hebben en dat maakt mij, ongeacht de poule waarin we starten, heel blij om onderdeel te zijn van Rowdor.
PEiL 2017 odz blik in de boot voor Watskeboot
In alle vroegte op zaterdag 13 mei 2017 stonden wij, Watskeboot, inclusief drie fantastische coaches (en kekke sokken), klaar in Delft Zuid. Met het wedstrijdplan in ons hoofd stapten we in een Skadi boot. Rebecca zeurde met het oproeien over de voetenriempjes en Isabel moest toen al plassen, maar toch gleed die Skadi boot wel heel lekker over het water. We zagen het bordje Rotterdam voorbijkomen en realiseerden ons dat het wachten toen moest beginnen. Een voor een nog de boot even uit om wild te plassen. Alleen Isabel durfde dit niet, aangezien het toch maar een Skadi boot was besloot ze het tijdens de race gewoon lekker te laten lopen.
Het klaarliggen voor de start was een chaos, maar vooral onze stuur Anne bleef super gefocust en zo wij ook. Sjoerd daarentegen vond het allemaal veel te spannend worden en werkte nog snel een boterhammetje of 5 naar binnen.
Een voor een gingen de C4’en voor ons weg en toen waren wij aan de beurt. Met een snoeiharde doorgaande start vlogen wij weg, onze stuur heeft ons de hele race aan de linkerbaan gehouden, want we bleven maar inhalen. In de eerste kilometer werden twee C4’en gebumpt en daarna nog één! Onze slag Manouk hield het tempo kneiterhoog en strak. De eerste drie kilometer gingen we hard, gelijk en was het enthousiasme vanaf de kant heerlijk. Wanneer onze coach Lieke maar weer eens ‘lekker pompen’ riep, wisten we dat we lekker bezig waren. De laatste 1,5 kilometer ging pijn doen en gemiddeld zijn we mentaal 3 keer gestorven, maar dat hoort er nou eenmaal bij. Als ploeg zijn wij meer van de lange afstanden dan de sprintjes en alleen dat ging nog door onze hoofden. Het roeien zelf werd iets minder mooi, maar we kwamen nog dichtbij om een vierde boot te bumpen. We vlogen over de finishlijn en waren helemaal kapot. We zeiden tegen elkaar dat we trots waren en wat de uitslag ook zou zijn, dat het lekker ging.
Zenuwachtig werd er naar de andere kant van het kanaal gekeken waar de coaches naar hun telefoons tuurden. Ondertussen waren wij druk met roeien naar het wisselvlot. Seconden duurden minuten en minuten duurden uren, maar toen we de coaches met handen in de lucht aan het gillen waren wisten we het zeker: BLIK VOOR WATSKEBOOT!
V.l.n.r.: Sjoerd van Beek, Isabel Timmermans, Manouk Sinnema, Anne Stolk, Lieke Alferink, Ankie de Bekker, Jessica van Bokhorst, Rebecca Schuetz en Anne Stevers
Met het laatste sprankje energie gilden we het uit en zijn er zeker wat traantjes gevloeid. Toen bleek dat we met ruim 40 seconden voorsprong van de nummer 2 hebben gewonnen werd de vreugde alleen maar groter. #watskeboot #watskeblikt #watskeout
EDR 2017 odz twee keer hard gaan is de rest verslaan
Inmiddels alweer bijna 2 weken geleden zijn wij, Irrowplaceable, op weg naar de meest oostelijke uithoek van Nederland: Enschede. We starten de volgende dag vroeg en kunnen gelukkig bij een vriendin van Hannah blijven slapen. Als we rond een uur of 10 aankomen is het nog steeds enorm warm. Wat kan je dan beter doen dan ijsjes halen in Enschede? Daar komen we Anna ook tegen die inmiddels een wereldreis achter de rug heeft. Het plan was om goede nachtrust te pakken voor de wedstrijd, maar het is ook veel te gezellig met elkaar op één kamer.
Vol goede moed en een beetje moe gaan we de volgende dag op weg naar Euros. Zoals gebruikelijk zijn we een beetje te laat, maar de stuurliedenvergadering lijken we te kunnen halen. Vlak voor Euros kunnen we de tunnel niet door en worden we teruggestuurd… de stress slaat toe! Met een flinke wandelpas proberen we de schade nog te beperken. Eenmaal bij Euros riggeren we snel de boot op en kunnen we gelijk vlotten.
Tijdens de wedstrijd gooien we er alles uit, eerst bij de 1500m en daarna nog een keer bij de 450m. We hebben nog nooit eerder een 1500m geroeid en de laatste 500m zijn killing. Bij de finish staan Anke en Lauren op ons te wachten: “Jullie hebben gewonnen!” Het duurt even voor er een reactie van ons komt, we kunnen het bijna niet geloven. Is het echt zo goed gegaan? Blijkbaar wel en we beginnen te juichen.
V.l.n.r: Noa Bode, Hannah Vreeburg, Anke van Grieken, Floor Veldhuis, Jalina Jannink, Danielle Maris, Anna Gerritse
Het is zo’n geweldig gevoel! Eenmaal op de kant willen we aan iedereen vertellen dat we geblikt hebben, maar vooral ook aan onze coaches. Die zijn er helaas niet bij, omdat ze de dag ervoor zelf een wedstrijd hadden. Ze zijn super trots en sturen een filmpje waar we allemaal stuk om gaan. Ze hebben namelijk zelf de dag ervoor ook geblikt en zijn dat uitbundig gaan vieren. Eén van onze coaches heeft in een dronken bui gezegd dat hij kaal gaat als zijn coachkindjes blikken. Dus als jullie binnenkort een kale jongen rond zien lopen dan weten jullie hoe het komt.
De prijsuitreiking wordt de hele dag uitgesteld en vond uiteindelijk pas om 8 uur ‘s avonds plaats. Dit zorgt eerst voor flinke irritaties bij ons, maar we besluiten ons niet gek te laten maken. We hebben tenslotte geblikt en daar zijn we enorm blij mee. We gaan gezellig samen eten en komen daarna terug voor ons blik. Samen met welgeteld 4 andere Orcanen zingen we het Orca lied. Het is niet de beste uitvoering ooit, maar wel grappig om het lied een keer zelf in te mogen zetten. Moe maar voldaan gaan we op naar huis.