Door: Niels van Stijn
Het roeien zoals wij dat kennen, met races van 2000 meter, bestaat al een lange tijd. Zo’n beetje 130 jaar. Maar waarom is er gekozen voor die specifieke afstand? En waarom houden we daar aan vast? De boten, de techniek en de races; alles wat we nu aangereikt krijgen in de roeisport heeft een lange periode van ontwikkeling ondergaan. Veel kennen het verhaal van het ontstaan van de roeisport. De Engelsman Thomas Dogget organiseerde in 1715 voor het eerst de ‘prize for watermen’, een race op de Thames voor Londense transportroeiers. De roeiers mochten hieraan meedoen in het eerste jaar van indienststelling. De primitieve versie van de eerstejaars acht zeg maar.
Men streed tijdens deze, later jaarlijks terugkerende races, enkel om roem en eer. De elite club van winnaars mochten echter ook, als kroon op hun overwinning, de Koninklijke vloot roeien tijdens nationale gelegenheden.
De races trokken veel publiek, en als snel stapten ook studenten samen in een boot. Voor de beeldvorming; dit betrof geenszins een snelle acht of vier. Er werd destijds geroeid in aangepaste reddingssloepen. Soepel keren had dus evenveel effect als het met de hand afduwen van een olietanker. Maar goed, back to the story. In 1815 werd de eerste College Boat Club gesticht en werd er in het universitaire (en rijke) circuit gestreden om prijzengeld over een four-mile (6.437 Kilometer) parcours.
Echter in 1887 besloot ‘Le Federation Internationale des Societes d’Aviron’ (ook wel FISA), de standaard race afstand terug te brengen naar 2 kilometer. Dit werd gedaan op aandringen van Allen & Ginter, een tabaksfabrikant uit Virginia.
De wedstrijden werden destijds vaak gevolgd vanuit gemotoriseerde scheepjes, zoals we die nu nog veel op de Henley zien (een race die overigens is gebaseerd op 1,5 mijl, net iets langer dan 2k. Engelsen…). In die scheepjes werd regelmatig een sigaartje opgestoken tijdens het kijken van de races.
Allen & Ginter, dat destijds haar naam verbonden had aan het roeien, was van mening dat men het nuttigen van de tabakswaar net zo lang als de roeirace zou moeten duren. Uit studie bleek dat de gemiddelde 2000 meter destijds geroeid werd in zo’n 7:00 minuten (6;57,2 om exact te zijn), een tijd die overeenkwam met de gemiddelde brandtijd van de rookwaren die het bedrijf produceerde. Het aanpassen van de rookwaar zou vele malen meer investering vragen dan simpelweg het inkorten van de race afstand, en in samenwerking met de FISA is deze destijds dan ook teruggebracht naar 2 kilometer.
Nieuwe ontwikkelingen hebben geleid tot een afname van de racetijden over 2k, roken is nu bijna een misdaad en de gemiddelde student fietst met de roeiers mee, wat betekent dat je peuk uit je bek waait of de as in je ogen.
We hebben geen enkele reden dus om nog vast te houden aan de 2k. We zullen het dan ook maar zien als een ‘goeie gewoonte’…