In “Een kaartje van…” stellen Orcanen elkaar een doorgeefvraag. Vorige editie gaf Imke aan benieuwd te zijn naar de selectie-ervaringen van Claartje Rieter. Hier lees je haar antwoord!
Heey Imke,
Allereerst credits naar jou (en de andere coaches van Extriem) voor hoe jij elke keer met een lach op je gezicht staat te coachen. Of er nou regen of zon is, je bent van de partij. Sowieso stiekem ook, omdat je gewoonweg niet wilt studeren, maar dat is je vergeven. En wat betreft jouw coachskills, volgens mij heb je dat coachboek van 90 pagina’s al aardig uit je hoofd geleerd, want als het aan mij ligt zijn jouw aanwijzingen langs de kant hartstikke vlekkeloos. Goed, dat was het slijmgedeelte.
“Tijdens het 750m-selectiemoment ben ik als een soort ruitenwisser op tempo 46 heen en weer gegaan”
Jij vroeg mij hoe ik de selectieperiode heb ervaren. Ik vind het natuurlijk een hele eer dat je dat vraagt, maar moest ook wel eventjes giechelen toen ik het las. De selectieperiode was voor mij namelijk maar een karige 2/3 weken, maar met alle liefde deel ik hoe ik dit ervaren heb. Stiekem was ik best wel een beetje verbaasd dat ik überhaupt selectie mocht doen namelijk. Niet alleen was ik tijdens het selectiemoment, een 750 meter op de ergo, als een soort ruitenwisser heen en weer gegaan op tempo 46, daarbij was ik ook lichtelijk geïntimideerd door al die ouderejaars met bovenbenen waar je u tegen zegt.
Toch vond ik het heel vet om samen met andere sportievelingen te mogen zweten en grenzen te verleggen op de ergo en tijdens de outdoors. Daarbij hield het wat ritme in mijn leven en voelde ik me niet zo geïsoleerd op mijn kamer. Ondanks dat het natuurlijk enorm balen was dat we door tante cor die boot niet in konden, bleven de coaches super positief. Ook waren ze niet alleen creatief met ergo-oefeningen, maar hadden we ook een spel waarbij je via opdrachten punten kon verdienen en elkaar wat beter kon leren kennen. Zo gaf iedereen een leuke huistour, die dagdelen kostte om te bekijken.
“Ik was steeds minder die cashew of garnaal op de ergo, thank the Lord!”
Verder revalideerde ik 2 keer per week bij de fysio, vanwege een gescheurde kruisband en meniscus, dus besloot ik de indoor te skippen om mezelf wat ruimte geven. Gelukkig was die optie er ook. Nu sportte ik iets van 6/7 keer in de week en merkte ik dat mijn lichaam sterker werd. Ik ging vaak even pronken bij mijn huisgenoten om te laten zien wat voor abs ik wel niet had. Ik lach mezelf wel een beetje uit, want die sixpack zit er echt nog niet na een ruime 2 weken. Het gaat om het idee. Daarnaast merkte ik verbetering in techniek en was ik steeds minder die cashew of garnaal op de ergo, thank the lord!
“Ik rende van hot naar her, letterlijk, want ik had al snel een her te pakken.”
Dan is natuurlijk de vraag, waarom ben je gestopt met de selectie als je zo goed ging op die abs? Mijn leven bestond toen der tijd vooral uit sporten, douche, eten, sporten, douche, eten, etc. Ik rende van hot naar her, letterlijk, want ik had al snel een her te pakken. Voor uni was amper tijd geweest en dat werd toen wel duidelijk. Ik ben misschien niet het meest gedisciplineerde type, maar leg mij uit hoe je als wedstrijdroeier ook nog je leven buiten roeien op orde krijgt? Mail me: Claartje.rieter@gmail.com.
Verder zijn ik en fomo al heel lang vrienden en was de keuze al snel gemaakt als ik moest kiezen tussen slapen of bier drinken. De consequentie was dan ook dat ik de volgende dag op een ergo zat met heel veel spijt. Ik kan dan ook wel stellen dat roeien op een ergo een ander kaliber van sport is dan voetballen…
“Die killersmentaliteit heb ik nu in ieder geval niet, maar ik ben wel erg tevreden met mijn ploegje ‘Slergo’ en luxe privé-skiffles!”
Al met al vond ik het een mooie ervaring en heb ik heel veel respect voor de mensen die tot na de kerst hebben gestreden in de selectieperiode en nu in zo’n prachtboot mogen shinen. Ikzelf heb mogelijk wel de lengte, maar helaas niet echt de killersmentaliteit, nu in ieder geval niet. Misschien probeer ik het wel nogmaals na de zomer, maar wie weet ben ik dan wel een oude ziel en moet ik maar gewoon ruimte maken voor springende ruwe diamanten van 18 jaar. Ik ben nu in ieder geval erg tevreden met mijn ploegje ‘Slergo’ en ik mag zeker niet klagen, aangezien ik een luxe privé skiffles krijg van niemand minder dan JJ aka Jan-Joost van Paridon. Erg dankbaar dat hij bereid is met mij in zee te gaan. En je raad het al, ik geef het stokje dan ook door aan deze wedstrijdroeier met de vraag: ‘Wat haal jij allemaal uit roeien, dat dit zo’n mooie toevoeging is aan jouw leven?’