Door: Irma van der Spek
Irma van der Spek, actief compo-roeister, is afgereisd naar Denemarken voor haar studie. Echter ontdekte ze ook dat je prima kan roeien in het land van de Vikingen en smørrebrød. Het meer waar Irma op roeit ziet er paradijselijk uit, maar schijn bedriegt..
Mijn avontuur in Denemarken begon drie augustus, of eigenlijk begon toen het avontuur wat me in Denemarken bracht. Die ochtend stapte mijn vader en ik namelijk met onze fietsen op de trein richting Groningen. Mijn moeder achterlatend met een verschrikkelijke bult zooi en de auto. Ik denk dat die eerste dag fietsen meteen de eerste keer was dat ik spijt had van het gebrek van internet op mijn telefoon en daarmee Google Maps. Maar gelukkig hebben we het overleefd met de nodige omwegen. Inmiddels woon ik al ruim drie maanden in Brabrand, het beste te vergelijken met Nieuwegein. Aarhus, een grotere stad dichtbij, is in dit geval dan Utrecht. Een klein riviertje door de stad kan doorgaan als gracht en de velen studenten zorgen ervoor dat dit ook een van de jongere steden is. Maar wellicht wel het beste, in mijn ogen, is de zee en een dunne strook strand die vanuit stad naar de bossen en het hertenpark leidt.
In mijn eerste week hier ben ik langs gegaan bij de Aarhus Studenter Roklub. Nog een overeenkomst met Utrecht is dat ook hier drie roeiverenigingen zijn waarvan deze toch het aantrekkelijkst leek, vanwege het woord ‘studenter’. Tussen de vele botenhuizen werd ik vriendelijk op weg geholpen naar deze vereniging voor ‘jongere mensen’, maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik bij ASR nog geen enkele student ontmoet heb. Het clubhuis is iets tussen een studentenhuis en schuur in, inclusief ergometers in de dameskleedkamer, twee afgeragde bankstellen, een keukentje en tig rare karretjes om boten naar het water te rollen. Hier was het ook waar ik nog geen twintig minuten laten in een ‘inrigger’ gepland werd. Iets wat alleen voor herhaling vatbaar is wanneer er een flinke picknickmand met lekkers meegaat en het uitzicht een beetje de moeite waard is! Al is aan dat laatste altijd te voldoen hier zodra je de haven uitroeit en langs de kust vaart.
Op het Brabrander meer roeien ze gelukkig wel in gewone ‘outriggers’. En het is het tegenovergestelde van het gebouw in de haven. Alles ziet er super strak uit! Zelfs het ergo-hok met uitzicht op het meer – een plek waar ik dan ook vooral voor het uitzicht kom. Gelukkig voor mij roeien alle verenigingen hier in blauwe pakjes en is samenwerking wellicht daardoor een stuk makkelijker. Zo kon ik eens per week met een acht van een andere vereniging mee roeien waarin wél studenten zaten. De samenwerking tussen de vereniging valt ook te merken bij het bootgebruik: er is maar éen vereniging met een 2- en die is dan ook voor gemeenschappelijk gebruik.
Het meer waar ik op roei klinkt nu wellicht als een droom. En ik moet toegeven… soms is het dat ook. Niets beters dan de zon achter de heuvels zien zakken en de weerspiegeling hiervan zien kronkelen in je eigen kolken. Maar door het grote oppervlak open water kan een beetje wind het al snel veranderen in een wildere zee dan het Kattegat. Mijn eerste ervaring op het meer is dan ook getekend door golven die zo, over de punt heen, de boot in stroomden, mijn backsplash die opeens in het niet viel bij de golven die al over mijn schouders sloegen en schoenen die tegelijkertijd langzaam de boot uit dreven.
Organisatorisch gezien moet ik nog steeds wel een beetje wennen. Bij inschrijven moest ik een handtekening zetten om te bevestigen dat ik 200m zelfstandig kan zwemmen (op de andere vereniging moet je zelfs elk jaar weer een soort zwemdiploma halen.) Trainingen zijn op inteken basis dus van te voren is er weinig over te zeggen met wie je in wat voor boot stapt. Het aantal kilometers wordt na afloop van een training netjes ingevoerd in de computer. Ook is er geen fulltime bestuur en moet elk lid dus zijn eigen sleutel hebben. Maar bovenal, wanneer er een feest is moet je je hiervoor handmatig inschrijven! Ik maar denken dat die nieuwe regelingen met geldige ID kaart meenemen een gedoe waren.
Al met al blijft het hier soms nog een beetje een avontuur tussen deze wilde Vikingen die in deze tijd van het jaar nog steeds in zijn voor een duik in zee en alle stereotypes over overmatig alcohol gebruik waarmaken. Mijn Utrechtse roots zijn hier in ieder geval een plus; enkele mensen van de verenigingen kennen Heeres en mensen vertrouwen je een stuk eerder een fiets toe. Wel zal het straks als wintertijd ingaat stuk lastiger worden nog water op te gaan jammer genoeg (ze roeien hier zolang ze zicht hebben en zonder lampjes.) Maar daarvoor in de plaats hebben ze hier genoeg indoorwedstrijden, ook in estafette vorm. Al loop ik daar nog niet geheel warm voor.. wie weet wat de tijd brengt. En anders hebben we hier altijd nog de sauna.